Wat ik zag was navolging. Navolging die soms niet wíl navolgen. Sommigen van deze christenen zouden namelijk graag Egypte willen verlaten. Maar in de gesprekken hoorde ik vaak de zin terugkomen: ’veiligheid is niet onze eerste prioriteit’. Die zin herhaal ik nu vaak tegen mezelf: ’Maartje, veiligheid is niet je eerste prioriteit’. Niet mijn eigen comfort, zekerheden en gemakken. Niet enkel alleen binnen veilige kerkmuren. En terwijl ik de verhalen van vervolgde christenen hoorde, vroeg ik me af wat het voor ons nu soms zo moeilijk maakt om te knielen bij Jezus’ voeten en Hém lief te hebben in plaats van onszelf. Waarom koos ik zo vaak voor veiligheid (het veiligstellen van mijn ego, huis, toekomst en tijd) boven alles te plaatsen?
Jezus' voetspoor is een onveilige weg
Advent gaat over verlangen naar Jezus. Maar door ons comfort kan het zo maar zijn dat ons verlangen slijt. We creëren hier een beter vaderland en vergeten het Toekomende. We kiezen voor veiligheid. Jezus zelf is ver voorbij de veiligheid gegaan. Hij koos uit liefde voor de pijn, het kruis, het wassen van voeten en het breken van brood met mensen die Hem zouden verlaten. Doordat mijn verlangen slijt, zie ik niet goed meer Wie ik volg. Zie ik niet dat Zijn voetspoor volgen de onveilige weg is waarin mijn ego wordt bevraagd en mijn toekomst door Iemand anders wordt bepaald.
Echt veilig
Advent laat zien hoe Jezus koos om te komen naar een aarde die onveilig en vol duisternis is. Vol met mensen die kozen voor zichzelf in plaats van voor de ander. Mensen die kozen voor hun eigen veiligheid. Advent dwingt mij om mijn hart weer schoon te vegen en te verlangen en handelen naar onveiligheid. Advent dwingt om te kijken naar de veiligheid die Jezus geeft, zodat ik de wereld tegemoet kan treden en haar leer liefhebben. Het Evangelie leer delen door mijn tijd te delen. Mijn woorden. Mijn zwijgen. Mijn hart. Hij kwam want veiligheid was geen prioriteit. Vreugde was prioriteit. Om mensen naar de vreugde van Zijn Vader te brengen. In vreugde brood te breken, zichzelf te laten breken. En alleen in de Handen die voeten hebben gewassen en tekende in het stof. In Handen die zegenend op kinderhoofdjes lagen en doorboord werden door spijkers, ben ik veilig. Echt veilig.
Maartje Kok | SDOK-ambassadeur
Omarmen
