Esthers vader is ontvoerd: "Als ik nadenk over wie God is in deze situatie, geeft dat troost"

Toen Esthers vader, pastor Raymond,  op 13 februari 2017 naar zijn werk reed in een voorstad van Kuala Lumpur, Maleisië, werd zijn auto plotseling omringd door verschillende voertuigen, die hem van de weg af dwongen. Meer dan een dozijn gemaskerde mannen sprongen uit de voertuigen, renden naar de auto van de voorganger en sloegen zijn autoruit in. Binnen veertig seconden hadden de mannen de pastor in een van hun voertuigen geduwd en waren ze verdwenen.

Toen Esther het bericht over de ontvoering kreeg, stortte ze bijna in. “Ze hebben hem meegenomen! Ze hebben hem meegenomen!” huilde ze. Met “ze” bedoelde Esther iemand die haar vader onlangs een doodsbedreiging had gestuurd – een onmiskenbare boodschap in de vorm van twee kogels in een sigarettendoosje. De dreiging volgde op een inval in zijn kantoor door autoriteiten die hem beschuldigden van pogingen om Maleisische moslims tot het christendom te bekeren. Hoewel etnische minderheden in Maleisië zich als christenen kunnen identificeren, is het etnische Maleisiërs verboden om zich tot het christendom te bekeren en is het illegaal voor iedereen om het Evangelie met hen te delen.

“Ik rende het kantoor uit”, herinnert Esther (31) zich. "Ik wilde hem vinden, dus ik rende naar buiten. Maar ik wist niet waar ik moest beginnen." In de daaropvolgende dagen en weken kregen Esther, haar oudere zus, hun broer (niet op de foto) en hun moeder een duidelijker beeld van wat er die dag op de weg was gebeurd, maar ze konden geen duidelijkheid krijgen over wie Raymond had ontvoerd en waarom.

"Het was echt een vreemde gebeurtenis dat hij op die manier werd ontvoerd“, zei Esther. ”Het is nog nooit eerder voorgekomen in dit land dat iemand in zo'n enorme colonne en tijdens zo'n grootschalige operatie werd ontvoerd." Sinds die dag in februari, meer dan acht jaar geleden, heeft de familie weinig nieuwe informatie over Raymond ontvangen. Zijn auto is nooit gevonden en niemand is verantwoordelijk gehouden voor zijn ontvoering.

Liefde en geloof

Op zaterdag met haar vader zwemmen en daarna hamburgers eten. Met hem geïmproviseerde liedjes zingen om bijbelverzen te onthouden, terwijl hij op zijn gitaar begeleidde. Luisteren naar zijn fantasierijke verhaaltjes over gekke dieren voor het slapengaan. Dat zijn de herinneringen die Esther doen glimlachen. Maar zelfs als kind begreep Esther al dat het christen-zijn zijn in een beperkt en overwegend islamitisch land als Maleisië gevaarlijk kon zijn. Hoewel ze zich de gebeden van haar vader om bescherming van hun gezin herinnert, herinnert ze zich vooral zijn goedheid en geloof.



“Ik had een zeer veilige en goede jeugd”, zei ze. "Vooral mijn vader was een groot voorbeeld in geloof. Hij was een rolmodel voor mij." Esther herinnert zich de keren dat ze hem zag studeren en Gods Woord uit het hoofd leerde, en ze herinnert zich vooral dat ze met hem meezong toen hij Johannes 15:5 op muziek zette: "Ik ben de wijnstok en jullie zijn de ranken."

Glimlach

“Hij leidde vaak de aanbidding met zijn gitaar”, zei Esther. "Zelfs thuis prees hij God en verheugde zich, en af en toe brak hij in een glimlach uit terwijl hij zong. Dat zijn mooie herinneringen. Ik denk dat ik zo tot geloof ben gekomen, door mijn vaders geloof te zien."

Hoe druk haar vader ook was, Esther zei dat ze altijd wist dat ze op hem kon rekenen om naar haar te luisteren. "Op een keer had ik een probleem met vrienden. Ik had ruzie met hen en ik vertelde mijn vader het hele verhaal," zei ze. "Hij luisterde rustig naast me, en nadat ik al mijn problemen had verteld, zei hij: ‘God weet het.’ Hij zei alleen die drie woorden en ik voelde me heel begrepen. Hij herinnerde me eraan dat God weet wat er in mijn leven gebeurt, en dat herinnert me er vandaag aan dat God ook weet wat er met hem gebeurt."



Esther vertelt dat haar vader een rustige geest had die tot uiting kwam in daden van  dienstbaarheid, vooral aan mensen in fysieke nood. "Hij had niet veel toen hij zelf jong was“, zegt ze. ”Dat motiveerde hem om een gemeenschapsorganisatie zonder winstoogmerk op te richten." Deze organisatie hielp alleenstaande moeders en arme gezinnen, voornamelijk door hen van voedsel te voorzien. Raymond opende ook een leeszaal zodat studenten uit de rumoerige woonwijken een rustige plek hadden om te studeren. Daarnaast organiseerde hij gebedsbijeenkomsten die de nadruk legden op christelijke eenheid en gebed voor het land.

Wisselende emoties

De zoektocht naar antwoorden In de eerste weken na Raymonds ontvoering maakten Esther en haar familie wisselende en uitputtende emoties door, van shock tot angst, af en toe hoop tot wanhoop, en uiteindelijk verdriet. Er werd een beloning uitgeloofd voor informatie over Raymonds verblijfplaats, maar slechts twee mensen reageerden en zij leken geen echte antwoorden te hebben.

Toen de tweede week aanbrak en er nog steeds geen nieuws was, voelde ik me behoorlijk ontredderd, zegt Esther. Toen kreeg ze een droom. Ze zag haar vader bij een zee die glinsterde als goud. “Zijn gezicht straalde en hij glimlachte breed”, herinnert ze zich. “Ik keek naar hem terwijl hij zwom en dacht bij mezelf: ‘Hij is zo gelukkig.’ Daarna voelde ik me rustiger en vrediger.” Ze zag de droom als een herinnering dat “God het weet”, zoals haar vader haar had geleerd, en dat haar vader in Gods handen was.



Fragmenten van nieuwe informatie hielpen de familie om te begrijpen wat er was gebeurd. Een ooggetuige van de ontvoering gaf details uit de eerste hand en de familie vond, nadat ze van deur tot deur was gegaan om mensen te ondervragen, een bewakingscamera die het hele incident op video had vastgelegd. In 2019 richtte de Maleisische Mensenrechtencommissie een commissie op om het politieonderzoek op te volgen. Deze commissie ontdekte dat de “Special Branch” – een inlichtingendienst die verbonden is aan de Maleisische politie – betrokken was bij de verdwijning en Raymond had uitgekozen vanwege zijn religieuze activiteiten.

God van gerechtigheid

Het duurde jaren voordat het rapport van de commissie werd gepubliceerd, en zelfs toen was het nog sterk geredigeerd. Esther zei dat ze tijdens de jaren van wachten op antwoorden en vechten voor gerechtigheid, worstelde met angst en depressie. “In het begin was ik hoopvol”, zegt ze, "maar toen de politie niet openhartig was over wat er was gebeurd en ze geen goed onderzoek deed, had ik niet veel hoop meer. Ik had het gevoel dat de waarheid niet aan het licht zou komen.“

Wel brachten de wereldwijde gebeden en openbare wake van Gods volk voor Raymond nieuwe hoop en duidelijkheid voor Esther. ”Door de ervaring van mensen die ons terzijde hebben gestaan om ons vooruit te helpen, zag ik dat God een God van gerechtigheid is. Als ik nadenk over wie God is in deze situatie, geeft me dat veel troost."

Perspectieven op hoop

Esther heeft op verschillende manieren troost gevonden. Ongeveer twee jaar na de ontvoering van haar vader nam ze deel aan een retraite die gericht was op het ontmoeten van God in zijn Woord. “Ik leerde onderscheiden wat God van ons wil”, zei ze. Door zich te concentreren op Gods Woord kreeg Esther een nieuw perspectief op het vertrouwen in Gods goedheid, zelfs als zijn plan onduidelijk is.

“Voordat dit incident plaatsvond,” zei ze, “was mijn geloof gebaseerd op wat ik bij mijn vader zag. Maar toen dit gebeurde, was het alsof ik in het diepe van het zwembad werd gegooid zonder reddingsvest; ik moest gewoon leren zwemmen. Ik moest leren op God te vertrouwen door het stap voor stap, dag voor dag, te doen. ”Daar moest ik echt in praktijk brengen wat ik had geleerd en waar ik ontdekte dat God mij kon helpen wanneer ik Hem de moeilijke vragen stelde”.  vervolgt ze. ”Ik had niet het geloof van mijn vader of mijn moeder, maar tijdens het proces waarin ik kleine stapjes in het geloof begon te zetten ontdekte ik dat God een God is die hoop brengt in mijn lijden."

Niet bekwaam

Terwijl haar moeder Susanna zich zeer uitgesproken heeft getoond over de situatie van haar man en de zoektocht van het gezin naar antwoorden, is Esther pas sinds kort begonnen om hierover in het openbaar te spreken. Voor Vaderdag 2024 vond Esther de moed om in een grote kerk te spreken en een interview te geven aan een Maleisische krant over de ervaringen van haar gezin.



“In zekere zin voelde ik me niet bekwaam om erover te spreken, maar God spoorde me aan. Ik stemde ermee in om te spreken omdat ik wil dat meer mensen weten wie mijn vader was en hoe hij was, en ik wil graag delen wat God mij heeft geleerd. Ik denk dat mijn ervaring mensen kan aanmoedigen om te zien hoe God is. Dat Hij elke dag van ons leven betrokken is, zelfs als we moeilijke tijden doormaken.” Esther haalt het favoriete bijbelvers van haar vader, Jeremia 33:3, aan als motivatie in haar leven: "Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken, die u niet weet."

Kostbare hoop

Omdat ze voelde dat ze weer moest gaan studeren, volgt Esther nu een opleiding waarmee ze mensen kan helpen die worstelen met depressie en angst, zoals zijzelf na de ontvoering van haar vader. Terwijl de familie blijft zoeken naar antwoorden over wat er met Raymond is gebeurd, heeft Esther geleerd dat God een manier heeft om lijden om te zetten in iets kostbaars: hoop. “Ik heb mezelf deze vragen eigenlijk heel vaak gesteld: ‘Wat is het nut van lijden? Als er lijden is, bestaat er dan een God?’ Wat ik heb ontdekt, is dat Gods rol in het lijden is om ons hoop te geven.

In deze wereld zullen we allemaal te maken krijgen met lijden. We leven in een zondige wereld, dus het leven zal niet altijd zijn zoals we willen. Maar door de pijn, door de ontberingen, zelfs door vervolging, vinden we hoop in Christus. Esther verwijst naar 1 Petrus als een herinnering aan Gods werk in het leven van elke christen: “Daarin verheugt u zich, ook al wordt u nu voor een korte tijd – als het nodig is – bedroefd door allerlei verzoekingen opdat de beproeving van uw geloof – die van groter waarde is dan die van goud, dat vergaat en door het vuur beproefd wordt – mag blijken te zijn tot lof en eer en heerlijkheid, bij de openbaring van Jezus Christus.” (1 Petrus 1:6-7). Ze hoopt anderen te kunnen helpen die lijden aan depressie, angst en verdriet, zoals zij zelf heeft ervaren.

“God weet het”

“Er staat dat je je moet verheugen omdat je lijdt vanwege je geloof,” zei Esther. “Ik denk dat lijden de hoop brengt dat we niet van deze wereld zijn, maar dat we uitkijken naar het eeuwige leven in Christus, en dat is kostbaarder dan het lijden dat we in deze wereld ondergaan. Omdat lijden tijdelijk is, herinnert het ons uiteindelijk aan onze geestelijke erfenis, namelijk onze relatie met God.”

Esther, die tijdens haar turbulente tienerjaren de zachte leiding van haar vader heeft mogen ervaren, ziet nu dezelfde betrouwbare zachtheid in haar hemelse Vader. “Als we wijsheid nodig hadden,” zei ze, “konden we alleen op God vertrouwen en op Hem steunen.” Ze herinnert zich de woorden van haar vader nog goed: “God weet het.”


Stuur Esther en haar familie een kaart.