Onlangs spraken we een lokale partner. Hij vertelde dat nieuwe christenen in zijn land niet alleen worden buitengesloten. Ze worden opgejaagd. Soms zelfs aangevallen.
Hoe houd je dan vol?
‘Ministry of presence’
Juist in die omstandigheden raakt één ding onze vervolgde broers en zussen diep: dat we gewoon aanwezig zijn.
We noemen dat bij SDOK de ‘ministry of presence’. Het betekent: erheen gaan en aanwezig zijn. Luisteren. Bidden. Troosten in de naam van Jezus.
Onze veldwerkers nemen daarbij risico’s. Soms grote risico’s. Maar ze doen het omdat ze weten wat het doet met iemand die lijdt om Christus.
Als we bij vervolgde broers en zussen zitten, zien ze iets wat ze soms vergeten waren: God is hen niet vergeten. En wij ook niet.
Soms zeggen we maar weinig. We luisteren naar hun verhalen. We lezen een stukje uit de Bijbel. We bidden om moed. We vertellen dat er wereldwijd mensen voor hen bidden terwijl zij Christus volgen.
Vaak zie je dan stille tranen. Omdat ze weer voelen dat ze deel zijn van Gods familie.
Dankzij jouw steun en gebed kunnen we aanwezig zijn.
Samen dragen
Want dat is gemeenschap: bij elkaar zijn.
Elkaars last even vasthouden.
Luisteren. Huilen. Bidden. Of gewoon naast iemand zitten zonder woorden.
Soms draagt dát de liefde van Christus duidelijker uit dan welk pakket of project ook.
We leven in een wereld die individualisme aanmoedigt. Maar wie alleen op zichzelf gericht is, ziet het lijden van anderen al snel niet meer. De Bijbel laat een ander beeld zien: we zijn één Lichaam.
We lijden mee. We gedenken elkaar. Vooral broers en zussen die lijden om Jezus’ naam – alsof het ons eigen lichaam is.
Een uitnodiging
Nu we deze maand de komst van Christus vieren, bidden we dat God ons ogen opent.
Dat we zien waar we aanwezig kunnen zijn: bij familie, buren, collega’s én onze vervolgde broers en zussen.
Zodat God zichtbaar wordt in onze eenvoudige daden van nabijheid.
Gewoon er zijn.
Dat is vaak al genoeg.
