Ik heb een voorbeeld voor je: Sandal. Hoewel dit al een tijdje geleden plaatsvond, deel ik haar verhaal graag met je. Je merkt vanzelf waarom.
Fanatieke Sandal
Het gebeurde allemaal toen Sandal twintig was. Ze was wat ik zou noemen een ‘fanatieke christen’. Samen met haar vader evangeliseerde ze actief onder vrienden en buren. Sandal leefde voor de Heere God. En het spreekt voor zich dat deze manier van leven in Pakistan voor veel vijandschap zorgde. Moslims in haar omgeving - en die waren er veel - waren alles behalve blij.
"De eerste drie maanden zat ik in een isoleercel”
Dat blijkt wanneer het op een dag onrustig wordt in het dorp. Erg onrustig. Op grote afstand zijn leuzen als ‘Dood aan de christenen!’ en ‘Ze hebben Mohammed beledigd!’ te horen. Vanuit verschillende moskeeën resoneert de beschuldiging. De woedende menigte zet koers richting het eenvoudige optrekje van Sandal en haar familie.
Blasfemie
Terwijl het huis wordt bekogeld met stenen en flessen benzine, sluit de familie zich op. Ze knielen neer en bidden tot God. De politie arriveert en redt min of meer het leven van de christenen. Op het bureau worden Sandal en haar vader echter in staat van beschuldiging gezet: blasfemie, ze zouden een koran ontheiligd hebben. Hier begint een celstraf van ruim een jaar.
"De eerste drie maanden zat ik in een isoleercel”, vertelt Sandal. “De ruimte was afgeplakt, zodat ik altijd in het donker zat. Ik mocht helaas mijn Bijbel niet bij mij houden.”
Gods warmte
Laat dit even op je inwerken: eenzaamheid en duisternis. Vind je het goed als ik dit voor nu ‘de put’ noem? Maar, dit is nog niet alles. Wanneer de winterkou haar intrede doet, krijgen alle gevangenen een deken. Iedereen, behalve Sandal… Zo zijn we inmiddels gezakt in een eenzame, donkere én ijskoude put. Desondanks zegt Sandal het volgende:
“Toch heeft geen gevangene zo weinig last gehad van de kou als ik. Gods liefde was voor mij als een warme deken. Nooit heb ik Zijn aanwezigheid zo sterk ervaren als toen. Ik leefde gewoon in de werkelijkheid van Psalm 23. Mij ontbrak niets. Helemaal niets. Om nooit te vergeten...”
Toch heeft niemand zo weinig last gehad van de kou als ik. Gods liefde was voor mij als een warme deken.
Van vervolgde christenen horen wij vaak dat God in extreme omstandigheden bijzondere zegen geeft. Juiste diepe putten behoren tot Zijn werkgebied. Precies dán, wanneer we ons alleen voelen, duister of koud, staat Hij klaar om overvloedige vreugde te geven.
Dat geeft hoop in jouw put, of niet?
