Gevlucht maar niet wanhopig

Zakaria moest Iran ontvluchten en alles achterlaten. Het is onzeker in welk land hij zich uiteindelijk zal kunnen vestigen. Een schijnbaar uitzichtloze situatie. Toch is hij niet wanhopig. Hij zet zich op de plaats waar hij nu is, volop in om het Evangelie met anderen te delen.

“Zeven jaar lang had ik altijd het gevoel dat er ogen op mij gericht waren. Ik werd in de gaten gehouden. Ik kreeg berichten uit verschillende steden met de boodschap: ’Ze zijn naar je op zoek.’ Ondanks dat houd ik van mijn land. Mijn droom is dat alle Iraniërs Jezus zullen ontmoeten en dat hun levens, dromen en toekomst net zo veranderd zullen worden als bij mij het geval was.

Tot mijn zestiende woonde ik in een kleine stad. Toen ik in Teheran kwam, leerde ik een christen kennen. Ik hoorde het reddende Evangelie van deze Armeense vrouw. Ze vertelde me dat God haar gezegend had en zei: ’Ik bid dat God jou ook zal zegenen’ Ik begon me af te vragen wat de waarheid is en hoe ik waarheid kon vinden. Voor een zestienjarige jongen is dat allemaal lastig te bevatten.

Rein worden
Ik begon de evangeliën in de Bijbel te bestuderen. Ik las heel andere dingen dan ik al die jaren geleerd had en waar ik altijd in geloofd had. Bijvoorbeeld in Mattheüs 15:11. Jezus zegt daar: “Wat de mond ingaat, verontreinigt de mens niet; maar wat de mond uitkomt, dat verontreinigt de mens.” Jaloersheid, onzuivere gedachten, leugens; die maken een mens onrein.

Toen ik dit gedeelte uit Mattheus voor het eerst las, knielde ik neer en riep ik tot God: ‘Nu ken ik de waarheid, nu weet ik hoe een mens rein kan worden. Al deze wetten die gaan over wat je wel en niet mag eten zullen een mens niet zuiver maken.’ Dit was mijn eerste openbaring nadat ik in Gods woord gelezen had. Toen begreep ik dat we een heilige God hebben, die onze gedachten kent.

Toekomstperspectief
Iran was mijn thuis. Het was niet makkelijk om mijn land te verlaten, maar ik moest wel vanwege mijn liefde voor mijn Heere, mijn evangelisatiewerk en mijn geloof. Veel vrienden die met mij samenwerkten in de verspreiding van het Evangelie in Iran, zitten nu in de gevangenis. Vanwege mijn bekering en mijn nieuwe geloof zei mijn vader tegen mij: Je bent mijn zoon niet meer. Dat brak mijn hart.

Een kernvers in mijn leven staat in Psalm 69: ‘Ik echter ben ellendig en lijd pijn; laat Uw heil, o God, mij in een veilige vesting zetten.’ (vers 29). Alles in mijn leven heb ik te danken aan Jezus. Hij gaf me leven. Ik leidde een aards leven maar Hij gaf me een hemels en geestelijk leven. Mijn leven is veranderd. Een onzekere en terneergeslagen jongen veranderde in een hoopvolle jongeman met toekomstperspectief. Dat heb ik allemaal aan Christus te danken. Ik zal Hem dienen tot de laatste dag van mijn leven.”


Veel Iraniërs komen tot geloof
Zakaria was in Iran betrokken bij bijbeldistributie en evangelisatie. Nadat hij steeds meer in het nauw werd gedreven en bedreigd, moest hij vier jaar geleden Iran ontvluchten. Vanuit een ander land gaat hij door met zijn evangelisatiewerk. Hij vangt nieuwe gelovigen op en rust hen toe met bijbels onderwijs.

Christenen in Iran hebben het moeilijk. Slechts enkele kerken worden door de overheid toegestaan, alle andere kerken zijn in de afgelopen jaren gesloten. Christenen moeten in het grootste geheim samenkomen in huizen. Het goede nieuws is dat veel Iraniërs tot geloof komen, in Iran zelf en buiten het land. Mensen zijn moe van de islam en gaan op zoek naar de waarheid. Satellietuitzendingen spelen daarbij een grote rol, maar het Evangelie wordt ook doorverteld door familieleden die in het buitenland tot geloof zijn gekomen. Sommigen keren terug naar Iran om daar een huisgemeente te starten. Opvang, bijbels onderwijs en toerusting van nieuwe gelovigen is enorm belangrijk.

De gedrevenheid van onze Iraanse broers en zussen spoort ons aan om in gebed en met steun naast hen te staan! Ondanks hun moeilijke omstandigheden zetten ze zich volop in voor Gods koninkrijk.

Foto: Iraanse jongeren