Al een tijdje willen wij een van onze buren uitnodigen voor onze kerkdienst. We hebben het beloofd en hij staat er voor open. Maar iets van binnen houdt mij tegen. Angstig als ik ben, kan ik alleen maar bezwaren opnoemen. Een greep daaruit:
Bezwaar #14 - Wat als de buurman na de kerkdienst niet langer 'open staat' maar volledig 'dichtslaat'?
Bezwaar #34 - Wat als de dominee z’n dag niet heeft?
Bezwaar #98 - Wat als we liederen zingen waar je als gast net niets van kunt maken?
Geloof me, ik kom makkelijk aan de honderd. En vooralsnog zijn ze sterk genoeg om mij ervan te weerhouden de daad bij het woord te voegen.
Wat als de dominee z’n dag niet heeft?
De bezwarenteller van de andere persoon in deze gelijkenis, Joas, tikt makkelijk de duizend aan. Ontdek zelf maar. (Joas vertelde zijn verhaal aan een van mijn collega's. Voor het gemak schrijf ik zijn verhaal in de ik-vorm op.)
Christenpesten
Voor de veiligheid gebruik ik mijn eigen naam niet. Noem mij maar Joas - God heeft vergeven. Ik kom van het platteland in het noorden Nigeria. Ik kan je uren vertellen over de wegen, de mensen, de vergezichten. Het was daar waar ik Jezus leerde kennen, op een onverwacht moment.
Als moslimtiener deed ik graag mee aan ‘christenpesten’, het in elkaar slaan en bedreigen van christenen die het nodig vonden om hun boodschap met anderen te delen. Ik kan mij in het bijzonder één zo’n moment herinneren. We gaven een voorganger klappen. Op zijn rug, zijn buik en zijn gezicht. Vol woede sloegen we op hem in.
...Geduldig en een beetje liefdevol
En de voorganger? Geduldig incasseerde hij vuistslag na vuistslag. Geduldig en haast een beetje liefdevol. Zonder dat ik dat wilde, veranderde mijn woede in achting. De kracht in mijn slagen ebde weg. Ik probeerde zijn genadige blik te verbreken, maar als een magneet trok hij me aan. Als een magneet trok hij mij naar Christus.
Een tijdje later, toen ik met lood in mijn schoenen en een gebed in mijn hart mijn nieuwe Heere deelde met mijn familie, waren de rapen gaar. Mijn familieleden wierpen mij in de schuur, met vastgebonden handen en voeten. Ze sloegen me zoals ik de voorganger had geslagen. Vol woede. Ik probeerde net zo genadig te zijn als hij, terwijl het bloed uit mijn mond gutste.
Ontspanning
Vraag me niet hoe, maar op een dag lukte het om te ontsnappen. Via een omweg kwam ik in een safehouse terecht. Ik ontmoette nieuwe familie in Christus en samen lazen we Gods Woord, baden we en bemoedigden we elkaar. We ontdekten dat we niet alleen waren. Hij, Die ons had vergeven, was bij ons.
...In deze nieuwe en veilige omgeving groeide er een verlangen. Ik besloot om een opleiding te doen aan de bijbelschool. Ik wil meer over Christus leren en over de Bijbel. Ik ben zo dankbaar dat ik Jezus ken. Ik wil ook graag dat wat ik gevonden heb, delen met mijn familie en de mensen in het gebied waar ik vandaan kom. Mijn gebed is dat mijn familie en de leiders in mijn gebied Jezus leren kennen en zullen veranderen.
Hoofdrol
In de gelijkenis van de #101 bezwaren heb ik de absolute hoofdrol. Als íemand bezwaren kan verzamelen, dan wel ik. Maar ze verbleken bij die van Joas. Van christenpesters om de hoek tot de dreiging om vermoord te worden.
Toch wil Joas teruggaan naar zijn familie en zijn buren. Hij richt zich niet op de angsten. Joas richt zich op de God Die vergeeft. Joas moedigt mij en jou aan:
Wordt vol van de God Die vergeeft.
Laat Zijn liefde onze bezwaren ondersneeuwen.
Laat Zijn liefde onze bezwaren ondersneeuwen.
